2 lutego Kościół obchodzi święto Ofiarowania Pańskiego, które ma długą historię w Kościele wschodnim i zachodnim.
Według prawa żydowskiego pierworodne dziecko płci męskiej należało do Boga, a rodzice musieli go „odkupić” 40 dnia po jego urodzeniu, składając w ofierze w świątyni parę turkawek lub dwa młode gołębie. Było to na pamiątkę zachowania pierworodnych synów od śmierci w noc pierwszej Paschy podczas wyjścia z Egiptu. Józef z Maryją również postąpili zgodnie z prawem Mojżeszowym.
Kościół jerozolimski rozpoczął coroczne upamiętnianie tej tajemnicy w IV wieku. Święto obchodzono 14 lutego, czterdzieści dni po Objawieniu Pańskim, gdyż liturgia jerozolimska nie przyjęła jeszcze rzymskiego zwyczaju obchodzenia Bożego Narodzenia 25 grudnia. Dlatego gdy stało się to powszechnym zwyczajem w całym świecie chrześcijańskim, święto Ofiarowania przeniesiono na 2 lutego i wkrótce obchodzono je na całym Wschodzie. W Bizancjum cesarz Justynian I wprowadził je w VI wieku pod tytułem „ Hypapante ” lub „ spotkanie”, odnosząc się do Spotkanie Jezusa ze starym Symeonem, który był postacią sprawiedliwych Izraelitów, którzy przez tyle lat cierpliwie oczekiwali spełnienia się mesjańskich proroctw.
W VII wieku uroczystość ta zakorzeniła się także na Zachodzie. Powszechna nazwa „msza świec” wywodzi się z ustanowionej przez papieża Sergiusza I tradycji procesji ze świecami. Jak głosił starszy Symeon, Jezus jest Zbawicielem, przygotowanym wobec wszystkich narodów, światłem objawienia się poganom. Upamiętniając nadejście i objawienie się światu Bożego światła, Kościół każdego roku błogosławi świece, symbol odwiecznej obecności Jezusa i światło wiary, które wierni otrzymują w sakramencie chrztu. Procesja z zapalonymi świecami staje się w ten sposób wyrazem życia chrześcijańskiego: drogą oświeconą światłem Chrystusa.
Coroczne wspomnienie Ofiarowania Pańskiego w Świątyni jest również świętem maryjnym i w przeszłości znane było również jako święto Oczyszczenia Maryi. Zwłaszcza w Polsce, gdzie 2 luty bardziej kojarzy się nam z dniem Matki Bożej Gromnicznej. W naszej tradycji zakorzeniło się utożsamianie Maryi, jako Tą, która sprowadziła na ziemię niebiańskie Światło i która nas tym Światłem broni i osłania od wszelkiego zła. Dlatego często brano do ręki gromnice, zwłaszcza w niebezpieczeństwach klęsk naturalnych oraz sytuacji grożącej śmiercią. Sama nazwa pochodzi od gromów, przed którymi strzec miały domostwa stawiane podczas burzy w oknach zapalone świece poświęcane właśnie w to święto.
Ze świętem Matki Bożej Gromnicznej kończy się w Polsce tradycyjny okres Bożego Narodzenia, bo okres liturgiczny zakończył się w święto Chrztu Pańskiego.
Od 1997 r. 2 lutego Kościół obchodzi ustanowiony przez Jana Pawła II Dzień Życia Konsekrowanego, poświęcony modlitwie za osoby, które oddały swoje życie na służbę Bogu i ludziom w zakonach, zgromadzeniach i instytutach świeckich. Papież ustanowił Światowy Dzień Życia Konsekrowanego, stwarzając okazję do głębszej refleksji całego Kościoła nad darem życia poświęconego Bogu.
Gosia Dziża
© Kiedy klękać w kościele? 2022
Grafika by printerest.pl
Comments