Fundamentem, na którym opiera się wiara chrześcijańska jest miłość. Są jednak w życiu takie momenty, gdy miłość takową ciężko jest okazać. W chwilach takich niejako przystankiem na drodze do miłości jest przebaczenie. W Ewangelii według Św. Mateusza (Mt 18,21-35) poznajemy przypowieść o władcy, który pragnął odebrać dług zaciągnięty przez swojego sługę. Władca ów nie mogąc uzyskać zapłaty u swojego dłużnika rozkazał wtrącić go do więzienia wraz z całą rodziną do czasu gdy ten nie odda długu. Sługa jednak padł na kolana i błagał o cierpliwość i czas na oddanie długu. Pan przystał na jego proźbę.
,,Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał się rozliczyć ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który był mu winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby dług w ten sposób odzyskać.
Wtedy sługa padł mu do stóp i prosił go: „Panie, okaż mi cierpliwość, a wszystko ci oddam”. Pan ulitował się nad owym sługą, uwolnił go i dług mu darował."
Sługa po odzyskaniu wolności napotykając swego współsługę, który to winien mu był pieniądze siłą postanowił je odebrać. Dłużnik błagał go o cierpliwość (zupełnie tak jak on wcześniej błagał swego pana) jednak on na to nie przystał i wtrącił go do więzienia. Władca dowiadując się o zajściu wymierzył przewrotnemu słudze karę.
,,Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: „Oddaj, coś winien!” Jego współsługa padł przed nim i prosił go: „Okaż mi cierpliwość, a oddam tobie”. On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu.
Współsłudzy jego, widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło.
Wtedy pan jego, wezwawszy go, rzekł mu: „Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą?” I uniósłszy się gniewem, pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu nie odda całego długu.".
Czytamy dalej:
,,Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu"
Słowa te stają się kluczowe dla zrozumienia sensu przebaczenia a następnie miłości bliźniego.
Ponieważ w życiu nie chodzi o to, aby zło w bliźnim tolerować i wciąż za nie przebaczać, ale aby bliźniego napominać ,,złe jest twoje postępowanie" i gdy ten prosi o wybaczenie, a co ważniejsze okazuje szczerą skruchę; wybaczenie to mu okazać.
Gdy jednak bliźni jest przewrotny w swoim postępowaniu lub ,,niegodziwy" jak czytamy w Ewangelii należy, prosić w modlitwie o jego nawrócenie a w ostateczności napomnieć go raz jeszcze być może dobitniej (lecz nie okrutnie, z nienawiści, a z troski popartej szczerą miłością), aby jego skrucha i późniejsze postępowanie były szczere.
Poprzez przebaczenie, szczere i z dobroci serca, okazane z powodu skruchy i poprzedzone prośbą o takowe, otwieramy sobie drogę do prawdziwej miłości. Jeśli nie potrafimy przebaczyć, nie znamy miłości, a nie znając miłości oddalamy się od Boga. Miłość zawsze jest właściwa, nienawiść zawsze jest wypaczeniem. Nigdy nie bądźmy okrutni i niegodziwi, zawsze bądźmy pełni miłości i przebaczenia.
Andrzej Satoła
ⓒ Kiedy klękać w kościele? 2020
Komentáře