Coraz częściej na Eucharystii możemy spotkać osoby, które podczas „Ojcze nasz” w różnym stopniu rozkładają ręce. Skąd się wziął ten zwyczaj i co w takiej sytuacji zrobić?
Sam zwyczaj rozkładania rąk podczas Modlitwy Pańskiej wziął swój początek wśród różnych wspólnot i ruchów charyzmatycznych. A jego symbolika oznacza dziecięce oddania się woli Boga Ojca. Choć w samym geście nie ma niczego złego, budzi on jednak wiele niesnasek między katolikami, a wszystko za sprawą zawartego w Ogólnym wprowadzeniu do Mszału Rzymskiego, który do tej pory pozwalał tylko celebransowi na gest oranta podczas modlitwy „Ojcze nasz” .
Z pomocą rozwiązania problemu przyszedł Episkopat Polski wydając specjalny dokument : "Wskazania Episkopatu Polski dotyczące liturgii Mszy świętych sprawowanych w małych grupach i wspólnotach" - przyjęty, na 366. Zebraniu Plenarnym KEP. Podkreśla się w nim m. in., że takie celebracje nie mogą być „przeżywane równolegle lub w rywalizacji z Kościołem partykularnym”, ale mogą mieć miejsce „ze względu na bardziej świadome, czynne i owocne uczestnictwo wiernych" oraz "W czasie Modlitwy Pańskiej można zachować praktykowany w małych grupach zwyczaj odmawiania jej przez wszystkich uczestników z rozłożonymi rękami.”
Episkopat Polski pisząc o „małych grupach” nie miał stanu liczebnego obecnych wiernych na eucharystii, a grupy religijne, które oznaczają się pewnymi cechami tj. istniejącymi między członkami więzami międzyosobowymi, wiekiem, zawodem, stanem rodzinnym, przynależnoscą do duszpasterstw akademickich, przynależnością do kościelnych ruchów apostolskich i wspólny cel zgromadzenia (np. rekolekcje, przygotowanie do sakramentów, pogłębienie formacji chrześcijańskiej).
Krótko mówiąc w oparciu o dokumentu Episkopatu można wywnioskować, że podnoszenie przez wiernych rąk podczas „Ojcze nasz” jest dozwolone podczas Eucharystii odprawianej w "małej grupie religijnej" lub "wspólnocie" przy założeniu, że gest ten będzie wykonywany przez wszystkich zebranych. Wynika to z głównego założenia, że podczas liturgii niezmiennie ważna jest jednolitość gestów liturgicznych. Zachowywanie przez wszystkich uczestników jednolitych postaw ciała jest znakiem jedności członków chrześcijańskiej wspólnoty zgromadzonych na sprawowanie świętej liturgii: wyrażają one bowiem i kształtują duchowe przeżycia uczestniczących. Dlatego na Mszy Świętej parafialnej tego typu gesty nie są zalecane, by nie tworzyć podziałów.
Comentários